Πλαστικό μπουκάλι: η εξέλιξη!
Μπλόγκερ: Κευή
Καρότσια στους δρόμους! Καλό, ε;
Μπλόγκερ: Κευή
Βρέθηκα πρόσφατα σε ένα από τα μεγάλα, κλασικά πολυκαταστήματα βρεφικών ειδών. Σε πολύ εμφανές σημείο υπήρχε διαφήμιση μπουκαλιών. Χρυσά γράμματα, «Evolution» το σλόγκαν του συγκεκριμένου προϊόντος. Και όλα αυτά γιατί είναι BPA free! Ε, συγνώμη, τι είναι το BPA από το οποίο ελευθερωθήκαμε κιόλας;
Διαδίκτυο ήταν η επόμενη κίνηση και ο πανικός με έπιασε από την πρώτη κιόλας στιγμή. Πολύ συνοπτικά θα σας αναφέρω αυτά που έμαθα. BPA είναι το όνομα μιας χημικής ουσίας της δισφενόλης Α που υπάρχει σχεδόν σε όλα τα πλαστικά και κυρίως αυτών που θυμίζουν γυαλί. Συμβολίζεται με τα αρχικά PC και με το σήμα της ανακύκλωσης και τον αριθμό 7 στο εσωτερικό του, σύμβολα τα οποία βλέπουμε συνήθως στο κάτω μέρος του προϊόντος –χωρίς να είναι υποχρεωτικό να αναγράφεται. Χρήσεις; Σε κονσέρβες, σε πλαστικά μπιμπερό, αθλητικά ρούχα, σε cd σε σε σε… Γενικά μπορούμε να πούμε ότι είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μας.
Σχετικά πρόσφατα κατηγορήθηκε πως είναι αιτία για πολλά κακά της μοίρας μας. Η δισφαινόλη Α (bpa) είναι ένας ορμονικός διαταράκτης, δηλαδή μια ουσία που μιμείται τη λειτουργία των ορμονών, διαταράσσοντας την ενδοκρινική ισορροπία του οργανισμού. Σύμφωνα με σειρά ερευνών, η εν λόγω ουσία προκαλεί βλάβες στο συκώτι, στον θυρεοειδή αδένα και στο αναπαραγωγικό σύστημα, ενώ παράλληλα ενοχοποιείται για νευρολογικές ασθένειες και για την εμφάνιση καρκίνου του θυρεοειδούς αδένα, του προστάτη και των όρχεων σύμφωνα με τον κύριο Ν. Κατσαρό - χημικός, επιστημονικός συνεργάτης του Εθνικού Κέντρου Έρευνας Φυσικών Επιστημών «Δημόκριτος». Σύμφωνα με τις εν λόγω μελέτες, η δισφαινόλη Α έχει την ικανότητα να «μεταναστεύει» από τα πλαστικά δοχεία, σκεύη, μαχαιροπίρουνα και μπιμπερό, όπου περιέχεται, στην τροφή και εν τέλει στον ανθρώπινο οργανισμό. Τη δισφαινόλη Α μελετά επί μακρόν και ο επίκουρος καθηγητής στο Εργαστήριο Αναλυτικής Χημείας του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Ν. Θωμαΐδης, ο οποίος πιστεύει ότι ο κύριος φόβος από τη χρήση της στις συσκευασίες τροφίμων αφορά κυρίως τα βρέφη.
Αν νομίζεται πως είμαι υπερβολική να σας πω πως πρόσφατα, τον Ιανουάριο του 2011 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εξέδωσε την Οδηγία 2011/8/ΕΕ σχετικά με τον περιορισμό της χρήσης της Bisphenol Α στα πλαστικά βρεφικά μπιμπερό. Σοβάρεψε το πράγμα, ε;
Τι κάνουμε; Γιατί δε γνωρίζουμε; Τι έχουμε κάνει άθελά μας στα παιδιά μας και σε μας οι δικοί μας γονείς; Και όλα αυτά γιατί οι «ξύπνιοι» βάζουν το κέρδος πάνω απ’ όλα χωρίς κανέναν ηθικό και ανθρώπινο ενδοιασμό και γιατί εμείς αντικαθιστούμε χωρίς δεύτερη σκέψη το φυσικό με το εύκολο. Έχουμε καταντήσει όποιος θέλει να αποφεύγει «χημείες» καθημερινής χρήσης, θέλει να θηλάσει, θέλει να χρησιμοποιεί φυσικά υλικά αλλά «παλαιομοδίτικα», να χαρακτηρίζεται γραφικός και κυνικός. Τώρα τι έχουμε να πούμε γι’ αυτό;
Μέχρι σήμερα, το επαναστατικό ήταν να έχω ένα μπουκάλι για το μωρό μου ελαφρύ, να μη σπάει, με σχεδιάκια πολύχρωμα και χαρούμενα. Δηλαδή ένα πλαστικό μπουκάλι με σχεδιάκια πολύχρωμα και χαρούμενα. Και φυσικά ποιος δε θα έπαιρνε ένα τέτοιο επαναστατικό μπουκάλι! Γιατί κανείς δε σου έλεγε πώς έχει προκύψει! Δυστυχώς δε γνωρίζουμε από πού να πρωτοφυλαχτούμε. Και αναρωτιέμαι. Να θεωρήσω τον εαυτό μου τυχερό που γέννησα το 2011, μόλις είχαν κυκλοφορήσει επισήμως οι επιστημονικές μελέτες περί δισφαινόλης και έτσι μπορώ να προστατέψω το μωρό μου; Τι να σκεφτεί μια μάνα που έχει μεγαλώσει το παιδί της με τέτοια προϊόντα εξαιρετικά κατά τα’ άλλα για την εποχή τους; Αναρωτιέμαι εγώ τώρα…
Γι ‘αυτό το μόνο που έχω να προτείνω είναι να κρατήσουμε τη ζωή μας όσο το δυνατόν πιο απλή –αυτό δεν είναι πάντα ταυτόσημο με το εύκολη- και πιο κοντά στα προϊόντα που μας προσφέρει αυτή η κακομοίρα η φύση. Πολύ σημαντικό να διαβάζουμε ετικέτες σε ότι θέλουμε να αγοράσουμε και να επιβάλουμε την αναγραφή των συστατικών σε όλα τα προϊόντα. Αλήθεια έχετε δει ποτέ συστατικά σε πάνες;
Α, να μη ξεχάσω. Μην ανησυχείτε αν έχετε δώσει γάλα στο παιδί σας με μπουκάλι που περιέχει δισφαινόλη γιατί τώρα μπορείτε να το ανακυκλώσετε! Χαζούτσικα, που νομίζατε πως οι πολυεθνικές δε σας σκέφτονται…
Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα για το θέμα:
Καρότσια στους δρόμους! Καλό, ε;
Μπλόγκερ: Κευή
Πρώτη μας βόλτα στον έξω κόσμο. Νέο καρότσι, ζεστά –ίσως και υπερβολικά ζεστά- ρούχα, μεγάλος ενθουσιασμός, μια μικρή φοβία και εμπρός να πάρουμε τους δρόμους! Πολύ όμορφη εμπειρία. Όμως, από τις πρώτες στιγμές, ήταν «Μα πως μπορούν να κυκλοφορούν οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα στους δρόμους;!». «Γιατί έχεις δει πολλούς να κυκλοφορούν στους δρόμους της Αθήνας;» λέει μια φίλη. Σωστό κι’ αυτό. Έτσι, στις πρώτες βόλτες μια έλεγα χαζοκουβέντες στη μικρή μου, μια σχολίαζα τα ανύπαρκτα πεζοδρόμια, τα αυτοκίνητα που κλείνουν κάθε δίοδο, τα κολωνάκια –όλα τα’ χε η Μαριωρή-, τους ξεχειλισμένους κάδους με σκουπίδια προς την πλευρά του πεζοδρομίου και όχι μόνο, αυτοκίνητα και μηχανάκια πάνω και κάθετα μάλιστα στα πεζοδρόμια και και και…
Άρχισα να παρακολουθώ και να ακολουθώ τις γραμμές για τους ανθρώπους με τα προβλήματα όρασης –γιατί ΝΑΙ έχουν και από αυτές τα πεζοδρόμιά μας. Ειδικά στις αναβαθμισμένες προ εκλογών γειτονιές, σίγουρα. Δεν έπαιζε ούτε αυτό. Γιατί συνειδητοποίησα πως αν ήμουν τυφλή, ή θα είχα γδαρθεί σε τοίχο, ή θα είχα πέσει πάνω σε δέντρο ή απροειδοποίητα θα είχα βρεθεί στο κενό. Τα του πεζοδρομίου τα ξεπέρασα αρκετά εύκολα μπορώ να πω. Βέβαια δε μπορώ να πω το ίδιο και για θέματα ασφάλειας, γιατί η λύση ήταν και είναι φυσικά να κυκλοφορήσει το καρότσι στο δρόμο όπως όλα τα τετράτροχα άλλωστε. Πόσο μάλλον όταν διαθέτεις και έξι τροχούς μαζί με τα πόδια της μαμάς.
Μετά πέρασα σε νέα φάση. Άρχισα να βρίζω. Πρώτα σε φάση βρίζω μόνη μου, μετά και τους άλλους. Σας ορκίζομαι όχι αναίτια όμως. Αφού έλεγα πως το παιδί μου πρώτα θα μάθει να λέει όλα τα νεοελληνικά κοσμητικά επίθετα και όλα τα ρήματα που αμολάς εν βρασμώ ψυχής και μετά μαμά και μπαμπά. Βέβαια το ίδιο έλεγα και για τα κακά επειδή οι πάνες είναι πανάκριβες αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Κάπου εκεί ήρθα σε επαφή με τους πάνθηρες του δρόμου και προμηθεύτηκα τα περιβόητα αυτοκόλλητα. Αλλά όχι αυτά με το είμαι γάιδαρος. Τα δικά μας λένε «Ενοχλώ; Σκασίλα μου. Παρκάρω όπου γουστάρω». Πολύ χαριτωμένα, έχουν και το γάιδαρο. Ο άντρας μου λέει κανόνισε να φας ξύλο. Ναι καλά.
Το ξεπέρασα και αυτό. Πλέον είμαι στη φάση τα συνήθισα δε με εντυπωσιάζει τίποτα. Έχω βρει και τους δρόμους –και δεν εννοώ πεζοδρόμια- που με βολεύουν… μονόδρομους, χωρίς πολύ κίνηση. Μόνο που δυστυχώς αυτή η φάση είναι η χειρότερη. Τα άσχημα να γίνονται συνήθεια. Όλα αυτά που κάποτε σε εξόργιζαν τώρα να σε αφήνουν αδιάφορο και να τα θεωρείς δεδομένα. Έτσι είναι στην Ελλάδα. Ε, όχι ρε γαμώτο! Γιατί να είναι έτσι αφού μπορεί αν είναι αλλιώς. Και αλλιώς καλύτερα. Αυτό το κείμενο είναι η αρχή. Δε θέλω να συνηθίσω τα άσχημα. Θέλω τα καλά. Από εδώ και στο εξής όταν οι μαμάδες με τα καρότσια συναντιούνται να μην ανταλλάσουν τα περίεργα που τους συνέβησαν στη βόλτα αλλά να καταστρώνουν σχέδια για το πώς αυτά μπορούν να αλλάξουν!
Μπορούν; Τι να πω και δε μ’ αρέσει να λέω ψέματα. Σίγουρα πάντως αν κάνουμε κάτι υπάρχει μια περίπτωση. Άντε ντε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου